Gelukkig zijn is overrated


Vorig weekend ging ik in m’n eentje op weg naar Amsterdam. Naar The Inner Peace Conference! In de mooiste kerken en gebouwen luisterde ik naar de grootste spiritueel leiders van deze wereld, deed ik yoga en mediteerde ik totdat ik zo licht was als een veertje. Man, wat was het bijzonder. En wat heb ik veel geleerd. Met een leeg hoofd (want Zen!) en vol hart ging ik op weg naar huis. Grappig hoe anders je door Amsterdam fietst wanneer je onrustig en gestrest bent (AAN DE KANT, JEETJE WAT EEN DRUKTE, AL DIE %$&*!@ TOERISTEN OOK) of wanneer je kalm, helder en licht bent (He, wat een mooie boom. De zon begint ook al te schijnen, wat een vriendelijke vrouw was dat. ‘Geen probleem, ga maar voor hoor’). Was ik gelukkiger geworden? Nee. Maar wat dan wel?

Gelukkig zijn willen we allemaal. Vaak zijn de dingen in je omgeving van grote invloed op het geluk of ongeluk dat je voelt. Dingen waar je zelf geen invloed op hebt. Zoals je vervelende manager of al het werk van je zieke collega dat op jouw bordje terecht komt (STRESS!) . Gen Kelsang Nyema zegt: ‘Happiness and unhappiness are states of minds, and therefore happiness can’t be found outside the mind’. Matthieu Ricard definieert in zijn boek geluk als: ‘Een diep besef van welbevinden dat voortkomt uit een buitengewoon gezonde geest..niet slechts een aangenaam gevoel, een vluchtige emotie of stemming, maar een vredige staat van zijn’.

Goed nieuws! Dat betekent dat niets, behalve jijzelf, invloed hoeft te hebben op jouw geluk. Het zijn niet andere mensen of situaties die van invloed zijn op jouw geluk, maar de manier hoe je op ze reageert. De keuze is aan jou! Gelukkig zijn gaat dus wat dieper dan je even gelukkig voelen omdat je net promotie hebt gemaakt. Ik spreek liever van ‘inner peace’ (het bekt zoveel lekkerder in het Engels, niet?) hebben. En dat doe je door gewoon te zijn. Huh? Ja, je hoeft niet te werken en te streven om inner peace te krijgen. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan.

Ik was bij een lezing van Amandine Roche tijdens de Inner Peace conference. En voor mij is zij het levende bewijs dat outer peace altijd begint met inner peace. Amandine heeft jaren gewerkt als peacekeeper voor organisaties als de Verenigde Naties en de Europese Commissie. 15 jaar lang bevond ze zich in oorlogsgebieden als mensenrechtenadvocaat, waar ze letterlijk de dood in de ogen heeft gekeken. Dit ging haar niet in haar koude kleren zitten. Het was niet alleen oorlogsgebied in haar omgeving. Er woedde ook een oorlog binnen in haar. Ze was jarenlang burned-out, overwerkt, getraumatiseerd en kreeg zware maagproblemen. ‘You can’t pour from an empty cup’ heeft ze aan den lijve ondervonden. Voordat ze ooit weer in oorlogsgebied aan het werk kon, moest ze zichzelf mentaal en geestelijk leren te beschermen tegen alles wat ze daar zou meemaken. Ze begon met yoga en mediteren en haar leven veranderde.

Matthieu Ricard zegt het eigenlijk al: Gelukkig zijn als aangenaam gevoel en vluchtige emotie of stemming, is overrated. Hebben we dan al die tijd naar het verkeerde gezocht? We kunnen nou eenmaal niet ALTIJD gelukkig zijn. Er is namelijk geen wit zonder zwart. Er zijn geen pieken zonder dalen. Daar hoef je niet tegen te vechten, dat is nou eenmaal zo. Inner Peace zorgt ervoor dat je dicht bij jezelf blijft tijdens die pieken maar ook de dalen. Jij bent de constante factor in een omgeving vol veranderingen. Maar daarvoor moet je wel leren accepteren dat het zwart ook bij het leven hoort. Kijk, daar komt Betekenisme in beeld